SEVGİ…

                Sanskritçe ‘sev’; özenmek, hizmet etmek; sevmek, zevk almak demek… ‘Sev’ sözü Orta Çağda Sanskritçe’den Türkçe’ye geçmiş… Kaşgarlı Mahmud, ‘sew’ (sevmek) sözünü Türkçe’ye aktarmış… Sev, sevmek fiili, Azeri Türkçesinde sevmäk, Özbek Türkçesi’nde sevmàk, Türkmen Türkçesi’nde söymek ve Uygur Türkçesi’nde söymäk… Sev, sevi, sevin, sevgi… Bu sözcüklerinin tamamını “ tanış olalım, işi kolay kılalım; sevelim sevilelim, dünya kimseye kalmaz!” (Yunus Emre) sözünde özetlenmiş âdeta… Sevgi; yârenlik, muhabbet, yürek, alâka, aşk, sevda (Arapça)… “Ne şair yaş döker ne âşık ağlar; tarihe karıştı eski sevdalar…” (Faruk Nafiz Çamlıbel)… Sevgi’nin zıt anlamlısı, nefret… Sevgi; insanın kalbinde tomurcuklanan bir çiçek… Aşk kaçmaktan çok kovalamak, görmekten çok özlemek, gitmekten çok beklemek, dokunmaktan çok düşünmek… Sevi, güçlü sevgi ve bağlılık duygusu, aşk, sevda… Aşk ağlatır, dert söyletir… Âşığın yüreği yaralıdır ve daima ağlar, bir derdi olan da herkese derdini anlatır… Sevgi beslenir mi? Sevgi duyulur, saygı duyulur… Sevmek, görünür de olabilir… Sevgili, yâren, mâşûk, mâşûka, mahbup, mahbube, sâki, dost, habip, habibe, enis, enise, can, canan… Sevin, ‘sevinç duy, hep neşeli ve sevinçli ol’ anlamında… Sevginin sahtesi ve geçici olanı, nefsî olanı… Sevgi, saygı ve selam… Saygı, büyüklere, yaşlılara, değeri yüksek olanlara, kutsal bilinen kimselere, şeylere karşı duyulan, sevgi ve çekinmeyle karışık bağlılık duygusu… Saygı, başkalarını rahatsız etmekten çekinme duygusu, inceliği… Selam, sevgisiz olmaz… Selam, sevgiyle saygıyla olur… İçinde sevgi olmayan saygı, kaygı dolu zorakî davranış biçimi… Sevgiyle içselleştirilememiş saygı, iletişimin felce uğramasına da sebep… 

Sevgi, gönülden dile dökülünce tesirli… Sevgi, gönülden gönle köprü kurulunca etkin ve etkili… Sevginin kaynağı Hak olunca, kalıcı ve sürekli… “O’nun varlığının delillerinden biri de, kendileriyle ülfet edip huzura ermeniz için size kendi cinsinizden eşler yaratması ve aranızda bir sevgi ve merhamet var etmesidir. Şüphesiz bunda, sistemlice düşünen bir toplum için nice dersler ve ibretler vardır.” (Rûm 21)… Sevgi, muhabbet ehlinde gerçek… Sevgi, doğru ve düzgün işler yapıldığında var olur… “İman edip sâlih ameller işleyenler için Rahmân, gönüllerde bir sevgi meydana getirecektir.” (Meryem 96)… Sevginin ve nefretin doğru olanı, Hakk’a teslimiyet ile mümkün… “Amellerin en faziletlisi Allah için sevmek ve Allah için nefret etmektir.” (Hadis-i Şerif)…

Sevginin yasak olanına nefsin mağlup olmaması mühim… Yasak ve yanlış sevgi, sahibini sevgisizliğe mahkûm eder… Yürekte olan sevginin değeri, yerlere değdirilmemeli… Leylâ ile Mecnun, bunu başardılar… Leylâ ile Mecnun hikâyesi, Fuzulî tarafından, mesnevî türünde kaleme alınmış… Leylâ vü Mecnun adlı mesnevi… Leylâ ile Mecnun’un aşkları bir Arap efsanesi… Bu efsanede Mecnun mahlasıyla şiirler söyleyen Kays ibni Mülevvah adlı bir Arap şairiyle Leyli (Leylâ) adlı bir Arap kızın arasında geçen ve ayrılıkla sona eren bir aşk hikâyesi… Leylâ ve Mecnun (Kays) ilkokul yıllarında birbirlerine âşık olmuşlar… Mecnun, bir kabile reisinin dualar ve adaklarla dünyaya gelmiş olan oğlu… Leylâ, bir başka kabile reisinin kızı… Bu aşkı duyan Leylâ’nın annesi Leylâ’yı okuldan almış ve Kays’la görüşmesini yasaklamış… Ayrılık ıstırabı, Kays’ı mecnun eder, sevda yüzünden kendinden geçer, deli divane olur… Bu sevda yüzünden çöllere düşen Mecnun’a birçok kişi Leyla’yı unutmasını söylemişler; ancak Mecnun, hiçbir şekilde bu aşktan vazgeçmemiş… Hatta babası onu bu dertten kurtulmak üzere Allah’a yakarması için Kâbe’ye götürmüş; ama o tam tersine derdinin artması için dua etmiş… Hem Leyla hem Mecnun aşk yüzünden perişan olmuşlar… İbn-i Selâm isimli zengin ve itibarlı biriyle evlendirilen Leylâ, kocasından kendisini uzak tutmak için bir hikâye uydurmuş ve bir süre sonra adam ölmüş… Mecnun Leylâ’nın aşkıyla çöllere düşmüş… Aşk cefası çekmiş, dünyayla bütün bağlantısı kesilmiş… Leylâ’nın varlığı dâhil bütün maddî âlemle ilişkisi kesilmiş… Bir gün Leylâ çölde ona ulaşmış; ancak Mecnun onu reddetmiş… “Leylâ benim içimdedir, sen kimsin?” demiş… Onun eriştiği manevî mertebeyi anlayan Leylâ ondan ayrılıp gitmiş ve bir süre sonra da aşkı yüzünden hastalanıp ölmüş… Onun ardından Mecnun da, Leylâ’nın öldüğünü öğrendikten kısa bir müddet sonra hayata vedâ etmiş… Ruhları ilahî visale (ilahi kavuşmaya) ulaşmış… Fuzulî, bu mesnevide dünyevî aşkı bir basamak olarak kullanmış; esas maksadın uhrevî aşk olduğunu vurgulamış…

Zamanla unutulmayan derdin adıdır, sevgi… İster sevin, ister sevilin; ister sevinin, ister sevindirin… Gönül sevgi ister bilin, sevgi emek ister, sevin… Karşılıksız sevginin, tek taraflı nefretin, takılıp yere düşenin; dostudur, ilacıdır sevgin… “İnsan, sevme hissini isrâf etmemeli.” (Necip Fazıl Kısakürek)… Her yarayı saran zaman değil, sevgi… Birkaç günlük bu âlemde, birilerine kin değil, sevgi duyulmalı… Sevgi, birbirimize bakmaktan ibaret olamaz… Sevgi, birlikte aynı yöne bakmaktır ve aynı doğru ve hak olan davaya gönül vermektir… Gerisi fasarya, üzerinde durmaya değmeyen, hiçbir değeri, önemi olmayan, anlamsız, boş, fasa fiso şey ya da söz… Sevgiyi şiirlerde dillendirmek de bir yere kadar… Sevgi, yazılmaz; yaşanır… Sevgi’yi ayaklandıran sözler: “Tomurcuk derdinde olmayan ağaç, odundur.” (Necip Fazıl Kısakürek)… “Yanmak var, yanmak var. Odun yanınca kül olur, insan yanınca kul olur.” (Mevlana)… Aşktan kül mü olalım, kul mu olalım? Kul olunca ebedî sevgiye kavuşabiliriz… Gerçek sevgiyi, sahtelerinden ayırabilmek için, sevgi dolu yürek sahibi olmak gerek… Sevgiyi çıkarlara kurban vermektir, nefsin isteklerine boyun eğmek… Kim hata ve yanlış yapmaz ki? Sevginin silemediği kir olur mu? Sığınacak kapımız en sevgili en merhametli olan… Sevgiyle yoğrulan bilgi, deneyim ve yaklaşım, bizi biz yapan hâl… Hâlden hâle girmeye ne hâcet? İşin başı da sonu da sevgi olmalı… İyi bir çocuk yetiştirmenin, iyi bir vatandaş yetiştirmenin formülü bu… “Yaratılanı severim yaratandan ötürü… Sevelim sevilelim, dünya kimseye kalmaz.” (Yunus Emre)… Esas olan, “İman etmeden cennete giremezsiniz, birbirinizi sevmeden de gerçek anlamda iman etmiş olamazsınız.” (Hadis-i Şerif) ölçüsü… Nefretin panzehri, sevgi… Sevgi, cana can katmanın sebebi… Sevginin ne olduğu, ne olmadığı, yüreklerde gizli… Candan sevmek ve cana can katmak, iyilik yaptığımız kişiyi tekrar hayata getirmiş gibi sevindirmekle, mutlu etmekle mümkün… Gerçekten sevmek ise, almadan vermesini bilmekle, pazarlıksız şartsız şurtsuz verebilmekle mümkün… “Duydum ki kapıma gelmiş, tokmak olmadığı için kapıya vurmadan geri dönmüşsün. Bilmez misin, kalp kapısının tokmağa ihtiyacı yoktur; o ancak içeriden açılır.” (Hz. Mevlana)… Cana can olmadan, sevgi gayrimümkün… Sevgi, mangal gibi yürek ister… Sevmeden nasıl saygı duyulur? “Sevmek zorunda değilim, ancak saygı duymak zorundayım.” Sözü zembereği boşalmış saat gibidir… “Ya sev ya terk et!” sözü sevgi dili mi, nefret dili mi? Akıl kalp terazisinde görevimiz ve sorumluluğumuz, sevgimizle nefretleri sevgiye dönüştürmek olmalı…

                Sevgi, emek ister; bedeli zahmet, meyvesi rahmet… Sevgiden mahrum olmak, çölde hayat sürmek demek… Mazlumu, garibi ve dostu sevgiden yoksun bırakmak, bizi nefret ve kin dolu girdaba sürükler… Adımızı yazsak ne olur, yazmasak ne olur? Bir yudum sevgi, bir tutam saygı ve bir nefes selam… İşte sarf edilmesi gereken bütün bu kelâm, vesselam… Her yazımızın sonuna vurduğumuz mührümüz ve kimliğimiz selam, sevgi ve saygı… Selam, sevgi ve saygılarımla.